Orpg|| Lauren & Tessa

Christabella Maria Martinez

Ik kleed me even om in een simpele spijkerbroek met een oversized trui, ik haal al het make up van mijn gezicht en veruil mijn hakken voor sneakers.
Ik loop naar beneden toe de keuken in "kan ik nog voor iemand anders thee maken ?" Roep ik dan.
Ik was dan wel Spaans maar ik hield wel van mijn thee.

Alice April Anderson

"Ja hoor." zeg ik met een glimlach. Enrique mag dus echt niet weten van die beïnvloeding, de magie moet geheim blijven... Ik kom overeind en nestel mij tegen Enrique aan.
Ik hoor Bella iets roepen. "Nee, bedankt!" roep ik terug. "Wat vroeg ze?" vraagt Enrique. "Oh of er iemand thee wou." antwoord ik. Nog iets dat door het shapeshiften veranderd was: mijn zintuigen waren beter.
Ik kijk op de klok en merk dat het tijd is. Ik sta op en Enrique kijkt mij vragend aan. "Ik ga een stukje wandelen." zeg ik met een glimlach. "Wacht even, dan ga ik met je mee!" zegt hij. "Oh nee! Ik wil graag even alleen zijn!" zeg ik gauw en loop de kamer uit. Ik loop naar beneden en loop langs de keuken. "Bella, strand!" zeg ik zacht.
Ik loop naar het strand en zie daar Lydia al staan. Omdat ik het transporteren nog niet onder controle heb, komt zij ons halen.

Enrique Emanuel Salvador

Ik kijk even verbaasd Alice na, dan was er dus kennelijk toch wat mis.
Maar als ze het wou vertellen kwam ze vanzelf wel.
Ik sta op en loop door naar mijn eigen kamer en zet een liedje aan die voor de nieuwe film gebruikt zou worden, ik improviseer er een beetje een dans op.
Misschien dat ik dan weer een beetje kon helpen met het in elkaar zetten van sommige dansen.

Austin Miller

Ik spring uit mijn bed en pak mijn skateboard. Ik loop de trappen af en ga naar buiten. Daar zet ik mijn skateboard op de grond en begin te skaten. Ondertussen fluit ik een deuntje van een liedje dat al een hele tijd in mijn hoofd zat.

Christabella Maria Martinez

Ik had heel snel mijn laatste slokje thee opgedronken, en was achter Alice aangerend.
Uiteindelijk sta ik bij haar en Lydia "hola " zeg ik dan met een kleine glimlach tegen haar.

Alice April Anderson

"Kom, we hebben geen tijd te verliezen. En, Bella, je leert het het beste door het gewoon toe te passen. Gewoon je concentreren." zegt ze en dan volgt er een flits. We staan op een verlaten grasveld in Oregon. Ik kijk om mij heen. Weer dezelfde wachters komen tevoorschijn. "Niet opnieuw he." zucht ik. Ik houd mijn handen voor mij en er volgt een enorme windvlaag. Een donderslag klinkt in de verte. Bladeren beginnen op te waaien.
Lydia stuurt bij door een voorwaartse windvlaag er aan toe te voegen, waardoor de wachters achteruit vliegen.

Enrique Emanuel Salvador

Uiteindelijk zet ik de muziek even uit om rust te nemen.
Ik pak mijn laptop erbij en doe iets wat ik al heel lang niet meer had gedaan, naar een artikel kijken van de journalisten en de reacties er op.
Gelukkig had ik niet mega veel commentaar vaak, maar toch stonden er ook de nodige nare dingen tussen.
Uiteindelijk klik ik het artikel maar weg en sla de laptop dicht.

Austin Miller

Een halfuurtje later keer ik terug naar huis. Ik loop naar mijn kamer, waar ik mijn skateboard terug zet en loop dan naar beneden. Het is hier wel verdacht stil... Ik loop de woonkamer in en plof neer in de zetel. Enrique komt ook de woonkamer binnengelopen. "Waar zijn de meiden, joch?" vraag ik hem.

Christabella Maria Martinez

Gewoon wat doen ?! Wat moest ik doen, ik kom hier en dan opeens van die rare gevallen die op ons af komen.
Er ontstaat een bol voor op mijn hand, ik richt het maar op een van de rare gevallen die alweer op ons af kwamen.
Het liefste was ik nu gaan dansen en klappen omdat ik hem in een keer raakte maar daar had ik geen tijd voor.

Alice April Anderson

Een trilling siddert door mijn lichaam en het volgende moment sta ik op 4 poten. Ik laat een grom horen en ontbloot mijn tanden. Mijn ogen beginnen een lichtblauwe kleur te krijgen en de wind waait nog harder.
Het volgende moment voel ik iets uit het niets aan mij trekken, ik heb nog enkel de tijd om op zij te kijken en zie dat Bella en Lydia ook gegrepen worden. Daarna wordt het zwart voor mijn ogen.

Wanneer ik weer wakker word, ben ik terug in menselijk gedaante. Ik bevind mij in een ruimte omgeven door muren en een tralies. Door de tralies zie ik rechtover mij Lydia en Bella zitten. Bella is nog buiten bewustzijn. "Eindelijk hebben we ze... Nu kunnen we hun magie aftappen..." hoor ik iemand in de verte zeggen. De eerste emotie die mij overmeesterd is verbazing. "What the fuck, Lydia, ze gaan onze magie aftappen!" zeg ik zacht, zodat enkel zij het kan horen. "Fuck fuck fuck..." zegt Lydia in paniek. Ze concentreert zich en het lijkt of ze wilt wegflitsen, maar het gaat niet. "Veld dat magie blokkeert..." mompelt ze. Op dat moment komt Bella bij. "Bella, we moeten hier weg!" zeg ik zacht.

Enrique Emanuel Salvador

Ik kijk Austin even aan "ik weet dat Alice even ging wandelen.. Maar waar Bella is ik weet alleen dat ze als laatste thee aan het maken was " zeg ik dan.
Ik ga even op de bank zitten en kijk naar buiten, ik had gewoon moeten doen wat ik altijd doe.. Niet naar artikels en reacties kijken.

Austin Miller

Ik pak de afstandsbediening en begin met zappen totdat ik op een horrorfilm uitkom, die ik al eens had gezien. "Oeh, das een goede film!" zeg ik enthousiast en zet het volume wat luider.

Christabella Maria Martinez

Ik knipper met mijn ogen "w.. waar zijn we ? " vraag ik dan.
Lydia geeft even zachtjes antwoord op mijn vraag "sh*t !" Zeg ik dan fluisterend.
Ik kon het niet helpen maar me schuldig voelend dat ik hun waarschijnlijk meer in de weg had gezeten met mijn stuntelkunsten dan dat ik had kunnen helpen.
Ik ga overeind staan en loop naar de tralies toe "heey stelletje lafaards !" Roep ik dan boos, het enigste wat ik kon doen was zo vervelend mogelijk doen om de tijd op te houden.
Twee van die rare mensen komen aangelopen "stoppen jullie ons hier achter de tralies omdat jullie ons anders niet aankunnen he ?! " zeg ik dan kwaad, ze beginnen te lachen "zij is nog best wel vermakelijk " zeggen ze dan lachend.
"oh Te voy a mostrar lo divertido" zeg ik met een wat gemene lach, ik spuug in het gezicht van een van de mannen, dit keer ben ik degene die lacht.
De man opent boos de deur en trekt me er uit "jij denkt dat je grappig bent he ?" Zegt hij dan boos tegen mij, ik glimlach "jullie zeiden net nog dat ik best wel vermakelijk ben dus ja ik denk dat ik grappig ben" zeg ik dan met een grote opgezette glimlach.
Er ontstaat een heel klein vlammetje op de jas van de man.
Ik kijk even snel naar Alice 'help ik weet niet meer wat ik moet zeggen', ik kijk weer naar de mannen .. Ze keken me aan alsof ze me elk moment konden vermoorden.
"Oh wat jammer nou toch dat jullie me niet meer grappig vinden " zeg ik dan met een pruillipje.
"Ik dacht nog wel dat er een baan voor me in het verschiet lag in de entertainment " ga ik dan verder, ik zie het vlammetje iets omhoog kruipen.

Alice April Anderson

'Probeer hun sleutels te pakken en gooi ze naar mij toe!' Ik grijp met mijn twee handen de tralies vast en kijk in spanning toe. 'Hou hen gewoon voor de gek!' Ik kijk op naar Lydia en geef een knikje naar haar.

Enrique Emanuel Salvador

Als er reclame is pak ik even wat te drinken voor mij en Austin, ik loop ermee terug naar de woonkamer en zet het neer.
"Het etentje was trouwens heel gezellig, tot al die journalisten er waren.. " zeg ik dan met een kleine glimlach.
Ik kijk even op de klok "Alice is wel heel lang weg voor een wandeling" zeg ik dan uiteindelijk.

Austin Miller

"Laten we dat van die journalisten nu gewoon maar vergeten." zeg ik. Ik kijk ook even op de klok. "Ja je hebt gelijk. En ik denk niet dat ze lang zou wegblijven als ze gewoon maar even een wandeling ging doen." zeg ik bedenkelijk.

Christabella Maria Martinez

Ik loop een rondje om hun heen "zo dus vertel me eens wat meer over jullie" zeg ik dan terwijl ik het rondje om hun heen loop.
Tijdens dat rondje had ik snel kunnen zien wie van hun de sleutel had.
"Blijf staan "snauwt een van de twee, precies degen die ik moest hebben.
Ik kijk hem aan " het is zo sexy als je zo boos word " zeg ik dan met een glimlach, ik zet een paar stappen dichterbij.. Van binnen moest ik kotsen.
Ik ga met mijn vinger over zijn arm "je bent vast heel gespierd, mag ik je armen voelen ?" Ga ik dan door, ik houd even zijn arm vast.
En dan kijk ik naar de ander "mag ik jouw spieren ook voelen zeg ik dan.
Al snel heb ik ook zijn arm vast en liggen de sleutels op de grond, ik trap ze onopvallend naar Alice toe.
Ha ! Sukkels, ik was niet eens goed in flirten.. Kennelijk wel beter als mijn leven er vanaf hing anders kwam er niet meer uit als "houd jij ook zo van aardappels?" Bijvoorbeeld.
Opeens borrelt er woede in me op, de twee mannen zakken gepijnigd op de grond.
Ze kreunen en kunnen niet meer bewegen van de pijn, ik had geen idee wat ik deed "nu Alice nu !" Roep ik dan.
Alice ontgrendeld haar deur en gooit dan snel de sleutels naar Lydia.

Alice April Anderson

Ik storm mijn deur open en Lydia doet hetzelfde. "Kom, Bella!" roep ik en geef de mannen nog eens een harde stoot zodat ze naar achter vliegen.
Ik draai mij om en begin te rennen. "Wacht eens even, dames. Ik weet iets veel simpeler." zegt Lydia plots, waarna een flits volgt. Het volgende moment staan we gewoon op het strand, ik laat mij in het zand zakken op mijn knieën. "Dat scheelde niet veel of we waren onze magie kwijt..." zucht ik. "Nu weten we in ieder geval 1 ding: ze zijn uit op onze magie." zegt Lydia. Ik kijk haar bezorgd aan.
"Zorg dat jullie een goede nachtrust hebben, jullie hebben veel magie gebruikt. We gaan een andere keer verder, we laten het rusten nu." zegt ze nog en flitst weg.
Ik kom overeind en kijk Bella aan. "Wat was dat?" zucht ik.

Enrique Emanuel Salvador

'' Ik ga maar eens zoeken, het lijkt me ook niet dat Bella en Alice samen wat zijn gaan doen.. er valt weinig te doen zo laat '' zeg ik dan.
We hadden allebei ons jas aangetrokken en waren het strand op gelopen om te gaan zoeken.

Austin Miller

"Hier is niks te zien, joch. Laten we eens naar de andere kant lopen." zeg ik na een tijdje lopen. We draaien ons om en lopen verder te zoeken.

Christabella Maria Martinez

Ik was natuurlijk volop op mijn kont terecht gekomen met het teleporteren, ik krabbel overeind en sla het zand van mijn kleding af.
"Het is in ieder geval fijn om te weten dat ik kan flirten als mijn leven er vanaf hangt" mompel ik dan terwijl ik mijn rug iets strek.
Alice kijkt me even verbaasd aan maar lacht dan eventjes.
In de verte hoor ik opeens geroep, de stemmen klonken erg bekend maar ik kon het even niet thuisbrengen.

Alice April Anderson

"Enrique en Austin komen er aan." zeg ik vermoeid. Ik moet geeuwen. Ik laat mij in het zand zakken en kijk naar Bella op. "Heb jij ook zo een plotse vermoeidheid?" vraag ik terwijl mijn ogen bijna toe vallen.

Enrique Emanuel Salvador

Uiteindelijk zien we iemand staan en iemand ernaast in het zand zitten.
Snel lopen Austin en ik er op af en zien dan inderdaad dat het Bella en Alice zijn.
'' Gaat alles goed ? Waar bleven jullie zo lang ? '' vraag ik dan bezorgd.
Ik zie Alice even gapen '' uhmm.. we uhmm, kwamen elkaar tegen tijdens het wandellen en toen zijn we aan de klets geraakt '' zegt Bella dan.
Ik help Alice even overeind '' moet ik je naar huis toe tillen '' zeg ik dan met een kleine glimlach als ik haar nog een keer zie gapen.

Austin Miller

"Ik wandel wel." zegt Alice alweer gapend. "Laten we maar naar huis gaan." zeg ik met een glimlach. We draaien ons om en lopen naar de villa. "Waarom bleven jullie dan toch zo lang buiten praten? Je kan toch ook gewoon in het huis praten?" vraag ik mij af.

Christabella Maria Martinez

"We uh.. Vonden de frisse lucht wel lekker en je kent het wel he dan raak je in gesprek en blijf je eigenlijk staan " zeg ik dan half lachend.
Opeens begin ik me weer draaierig te voelen, er komen zwarte vlekken voor mijn ogen en voor ik het weet komt er alleen nog zwart voor mijn ogen en beland ik weer op de grond.

Alice April Anderson

"Bella!" roep ik uit en wil naar haar toe gaan, maar dan begin ik zelf draaierig te worden. Ik grijp mij vast aan Enrique, maar zak stilaan op de grond. "Enri..." probeer ik nog te zeggen, maar dan wordt het zwart voor mijn ogen.

Enrique Emanuel Salvador

Ik zak door mijn benen en ga naast Alice zitten, ik kijk naar Austin die ook al naast Bella gehurkt zit.
Wat was dit voor raars ? Allebei flauwgevallen "Enrique Bella heeft een bloedneus heb jij iets bij je ?" Vraagt Austin dan.
Ik voel in mijn zakken maar vind dan niets.
Dan gooi ik mijn jas maar naar hem toe,de jas was toch wel eens aan vervanging toe "gebruik dit maar zeg ik dan.
Bella komt langzaam overeind, en houd mijn jas vast die Austin tegen haar neus aan had gedrukt.
Ze staat op "Bells blijf nou zitten" roept Austin dan, maar ze loopt op mij en Alice af en hurkt ook naast Alice neer.
Ze legt haar hand op Alice neer en fluisterd dan wat onverstaanbare woorden waarvan ik de taal niet herkende, dit was geen Spaans toch ?

Austin Miller

Plots schiet Alice overeind en snakt naar adem. Ik loop op Bella af en help haar overeind. Enrique helpt Alice ook overeind. "Hoe kan het nu dat jullie beide tegelijk flauwvallen?" Ik trek een wenkbrauw op en kijk hen bedenkelijk aan.

Christabella Maria Martinez

Ik schud even mijn hoofd, ik had geen idee wat er zojuist gebeurde en wat ik bij Alice gedaan had.
Enrique keek me nogsteeds wat verbaasd aan, sh*t straks zouden ze er achter komen !
Ik kijk op het doek voor mijn neus, verdomde bloedneus weer !
Dan kijk ik naar Austin " ik heb werkelijk waar geen idee, misschien dat we allebei gewoon te moe waren na alles war er vandaag gebeurt is en ik was vandaag natuurlijk al sowieso niet echt lekker" zeg ik dan maar, het was maar een halve leugen ik had inderdaad geen idee.. En we waren inderdaad allebei moe .. Alleen het deel waarom we moe waren liet ik er buiten.

Alice April Anderson

Enrique slaat mijn arm om zijn schouder. "Ik voel me echt niet goed." zeg ik zacht. We beginnen wat naar de villa te lopen. 'Bella, Alice, er is iets met ons gebeurd waardoor we ons zwak voelen. Ik laat het uitzoeken, slaap gewoon goed uit vannacht!' hoor ik plots in mijn gedachten. Het was Lydia. Ik had geen fut meer om er op te antwoorden.
Enkele zweetdruppeltjes dwarrelen van mijn hoofd. Toch geen koorts... Ik zucht en probeer mijn ogen zo goed mogelijk open te houden. Het is net alsof er twee bakstenen aan mijn ogen hangen, waardoor ik ze met moeite kan open houden.
Na een lange tijd komen we aan bij de villa. Ik begin te sidderen van de koude, terwijl de zweetdruppeltjes blijven. "Wacht even, Enrique..." zeg ik op het terras. Ik laat mij neerzakken op een stoel en probeer rustig in en uit te ademen.